ادعاي خدا پرستيمان دنيا راسياه کرده ولي ياد نداريم چرا خلق شديم.
غرورمان را بيش از ايمان باور داريم.
حتي بيش از عشق

تقديم به او که نبود ولي حس بودنش بر من شوق زيستن داد دلم براي 
کسي تنگ است که آفتاب صداقت را به ميهماني گلهاي باغ مي آورد و

گيسوان بلندش را به باد مي داد و دست هاي سپيدش را به آب مي

بخشيد و شعر هاي خوشي چون پرنده ها مي خواند

هوس کوچ به سرم زده.
شايد هم هجرت.
نمي دانم.
ز اين بي دلي ها خسته شدم.
دستانم رابه دستان هيچ کس مي سپارم و درد دل مي کنم با درختان.
ديوانگي هم عالمي دارد

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: